Benden Öncekiler veya İktisadi Kader - Kısa Öykü

Diyebilirim ki sürgün ve göç gibi hadiseler nedeniyle benden önce yaşamış insanlar, kim onlar dedelerim, annanemlerim, babannemlerim, halen hayatta olmalarından mutluluk duyduğum halalarım, teyzelerim, dayılarım ve annem ve babam, daha doğrusu bizim kaderimiz yoksulluktur. Dedemin dedesi Batum şehrinde imamlık yapan İstanbul'u da görmüş bir adam. Orada Sovyet yönetimiyle yaşadıkları din üzerine bir gerilimden dolayı öldürülüyor, çocukları ise, yani dedelerim ise Türkiye'ye göçmek zorunda kalıyorlar ve Türkiye ise onları mecburi iskan ile Muş'a yerleştiriyor. Kara kışlar, verimsiz topraklar nedeniyle derin bir yoksulluğun içinde yaşamışlardır yıllarca. Dedemin kardeşi ise bütün bu yoksulluk içinde yeni yeni öğrendiği Türkçesi ile Gürcüceden çeviri yaparak, kültürünü yaşatma gayreti göstermiş bir adam. Kafkas halkları için kültür önemli bir unsur. Siyasi olarak o yıllarda CHP'yi beğeniyorlar. Mecburi iskan kalktığında ise İstanbul hikayesi başlıyor. İstanbul hikayesi pek çok ailenin hikayesinden farklı değil. Fakat İstanbul'da beraberinde köle düzeninde çalışmayı gerektiren bir iktisadi hayat var. Kendisi çevirmen olan dedemin çocukları bu iktisadın içinde düzgün bir eğitim alabiliyorlar mı, hayır. Diyebilirim ki bu yönden ailemin geçmişi, İstanbul'daki pek çok ailenin hayatıyla benzer... Kardeşlerden ikisi ise şu an üniversitede hoca. Gençlikleriyle alakalı... Gene de onlar da bu köle düzeninin parçası olmuşlar. Ne mutlu ki sıyrılabiliyorlar, böylece ben de sıyrılabiliyorum.
Anne tarafından dedem ise Ceyhan'ın bir köyünde bakkallık yapan bir adam. Köyün kurucusu büyük dedesi. Köy ismini o dedemden alıyor. Büyük dayımı okumaya Ankara'ya gönderiyorlar, o da tüm ailesini yanına getiriyor. Ceyhan'ın veya daha doğrusu taşranın boşalmaya başladığı yıllar. Dedem de Adalet Partili... Yoksulluk onlar için de bir kader. Şimdinin zengin İstanbul kenti ve mahalleleri üzerine düşündüğümde, yakın zamana kadar İstanbul'un hiç de zengin bir kent olmadığını fark ediyorum. İstanbul'un ben çocukken çıktığım gezilerinden aklımda kalan, egzoz kokusu, yerlere atılmış çöpler, tozlu yollar, hızlandığında dağılacak hissi veren otobüsler... İktisadın kaderi diyebilirim ki bizim de kaderimiz olmuş. Şimdi halimiz vaktimiz yerinde, ülkede iktisadi yönden gelişti. Ben de bir o kadar okuyorum, annem de babam da okumaya vakit buluyor. Onlar da artık emekli... Üniversite kölelik düzeninin dışında ya, en çok onu mutluyum.