Son Ceylan Üçlemesi ve Mayıs Sıkıntısı

Malum, bu ara herkes evlerinde. Biz de dün ailece Ahlat Ağacı'nı izledik. Böylece Ceylan'ın son üçlemesinin tüm parçalarını görmüş oldum. Üçleme, Bir Zamanlar Anadolu'da ile başlamıştı. Onu da beğenmemiştim, sebebini açıklayacağım. Kış Uykusu ile devam etti ki Ceylan'ın filmografisinin en iyi filmi de budur. Ahlat Ağacı da iyi bir film. Şu ana dek gördüğüm en iyi oyunculuklar bu filmdeydi. Herhangi bir filmde gördüğüm en iyi oyunculuklar. Görsel dünya da başarılı. Film, bir Çehov uyarlaması. Martı hemen akla geliyor. Benim ağır psikoloji filmleriyle aram yoktur. Örneğin, Haneke'yi de beğenmem. Korku türünü hiç izlemem, Hitchcock'un bazı filmleri hariç... O bazılarına da bayılırım. Kuşlar, Vertigo, ve daha bir çok filmi... Ama asla Sapık filmi değil. Bir filmi beğenmem demek, o film kötü demek değil. Benim beğenime hitap etmez. Bu filmle Ceylan, Haneke sularında yüzüyor. Eleştirel yanı yoğun bir film, taşrada genç olmak üzerine. Örneğin, ben de ailem de baş kahraman ile ne kadar benzediğimi konuştuk ama ne kadar karanlık bir filmdi. Bu özdeşleşme, sonrasında bizi duygusal olarak yıktı. Sürrealizm etkisi de var. Bu karıncalarla ilgili sahneler, Bunuel'in bir filminden geliyor: Un Chien Andalouda. Sürrealizmin her zaman karanlık bir yanı vardı. 10 sene önce ben de sürrealizmden çok etkilenmiştim. Sonra beğenim değişti. Dadaizm daha çok sevdim. Ceylan'ın filmleri içinde en sevdiğim, Mayıs Sıkıntısı'dır, örneğin. Ceylan çok başarılı, gittikçe de başarılı oldu. Şimdi bu filmi Mayıs Sıkıntısı gibi çekse, karanlık sahneleri çıkarsa kim izlerdi bilmiyorum. İzlenme sayılarındaki artış filmlerindeki karanlık ile çok ilgili. Psikolojisi bozuk filmler çektikçe ilgi de artıyor. Seyirci böyle. Eskiden beri böyle, korku türüne yaklaştıkça ilgi artıyor. Seyirciyi düşünerek yazdı demiyorum, seyirci sayıları ile başka bir olgudan bahsediyorum. Benim izleme alışkanlıklarım böyle değil. Ben Mayıs Sıkıntısı'yım.